Dünya iklimler arası yumuşak geçiş yapmayı unuttu derken ılık huylu baharlara geri mi dönüyoruz dersiniz? Uzmanı değilim ama bu yıl yazdan kışa balıklama dalmadığımız aşikar. Adına sonbahar dediğimiz ve şehri griye boyayan ıslak yüzlü mevsimden o kadar sıkılıyorum ki içimden her seans bir sinema salonuna saklanmak geliyor. TAFF'ın yapımcılığında vizyona giren, Serenay Sarıkaya, Nejat İşler'in başrollerini paylaştığı Umur Turagay filmini de böyle gri- ıslak bir havada izledim.

Film sete çıktığı ilk andan beri çeşitli haberler kulağıma geliyordu. İkimizin Yerine, içinde pek çok ilki barındıran bir yolculuk. Kült dizi Ezel'de Kerem Deren'le senaryo ortaklığı yapan, televizyon seyircisinin adına aşina olduğu Pınar Bulut'un ilk sinema filmi senaryosuydu. Reklam dünyasının sihirbaz yönetmeni Umur Turagay, 40 yaşındayken çektiği "Karışık Pizza"dan tam 18 yıl sonra beyazperdeye yeniden göz kırpıyordu. Serenay Sarıkaya'nın ilk başrolü, Nejat İşler'in perdede "ben de buradayım" diyeceği ağırlıkta bir karakteri üstlenişine tanıklık edecektik. Önden yeterince ve heyecanlı veriyle doluydum. Beklentim doğal olarak tavan...
Peşin peşin söylemem gerekirse İkimizin Yerine hemen hemen bütün beklentilerimi karşılayan bir sinema filmi. Arızaları, eksiği gediği, çok olanı ve hiç olmayanlarıyla birlikte kurduğu dünyanın görsel tutarlılığını temelde hiç kaybetmeyen ve mutlaka izlenmesi gereken bir film olmuş.. İkimizin Yerine, küçük bir kasabaya kısılıp kalmış, hayalleri mahkum olduğu hayattan büyük olsa da annesinin ona biçtiği hayatın zincirlerini kırmaya cesaret edemeyen genç bir kızın hikayesine odaklanıyor. Çiçek, 18 yaşına girdiği gün pastasının mumlarını üflerken aşırılı sıkıcı hayatına bir heyecan gelmesini diliyor. Elbette dileği hemen gerçekleşiyor. Boş geçen edebiyat derslerine "cami yıkılsa da mihrap yerinde" diye tabir edilecek bir Doğan Hoca girmeye başlıyor. Canı sıkılmış kasaba kızlarının kurguladığı, "Yakışıklı hocayı (af buyur) göt edelim de çok eğlenelim" amacıyla başlayan oyun, Çiçek için akışına engel olamadığı bir "ilk aşk"a dönüşmekle kalmıyor bütün hayatını ters yüz ediyor.

Filmin ilk 50 dakikasını yüzümde kocaman bir gülümsemeyle izledim. Çiçek ve kız arkadaşlarını gördüğüm her sahne içimi ısıttı. Turagay'ın yeniden kodladığı "kasaba"yı sevdim, satın aldım, ısındım.. Ancak ışıldayan dünya ve hikaye aniden yerini adını bilmediğim Çekoslovak bir yönetmenin art house filminden parçalarla bıçak gibi kesildi. Turagay'ın önce Çiçek'i tomurcuklandıran, katmerleyen ve çizgi üstüne çeken sonra da soldurup dallarını kırdığı dünyasını resim olarak çok sevdim ama tam o noktada hikaye yalpalamaya başladı. Sıkıldım mı? Hayır. Zira finale koşarken hikâye kendini topladı, ritmini yeniden yakaladı. Ancak açık söylemem gerekirse final bloğunda hikayenin sözde "eksik" parçalarını bir kez de Doğan'ın ağzından dinlemek/ izlemek yerine Çiçek'in İstanbul'a geldikten sonra neler yaşadığını, "Çiçek"le yüzleşmesini, aşk denizinde sürüklenen köksüz bir çiçek olmaktan vazgeçişini izlemeyi çok isterdim.
İzlediğimde "ne gerek var?" dediğim sahnelerin tamamının da "seyirci anlamaz" telaşından kaynaklandığını düşündüm. Oysa hikaye finale o kadar sürpriz bir çatışma üzerinden yürüdü, rotasını bir aşk hikayesinden özgün bir içsel yolculuğa ve psikolojik dramaya çevirdi ki total dizi seyircisine yapılacak açıklamalarla bu şahane yolculuğu es geçmeleri üzücü olmuş. Kurduğunuz dünyanın kimi "sır"larından korkar, yorumu seyirciye bırakmaktan kaçar ve "Aman abi her şeyi açıklayalım" tercihi yaparsanız ipin ucunu kaçırırsınız. Çünkü bunun adı sinema, dizi değil. İkimizin Yerine'de olan tam olarak da bu. Üstelik Doğan ve Çiçek'in geçmişe gittiği sahneleri izlerken yerimden kalkıp perdeyi o anda ateşe vermek istedim. Neyse..

Oyunculuklara gelince Serenay Sarıkaya beklentimin çok üzerinde bir performansla Çiçek'i bağrımıza basmamızı sağladı. Umutla izledim. İtiraf ediyorum, Sarıkaya'dan bu derece başarılı bir performans beklemiyordum. Perdede tek bir an bile Serenay'ı görmedim, o da Çiçek'ten hiç vazgeçmedi. Özellikle kilit sahnelerde Nejat İşler'in donuk eşliğine rağmen Çiçek'in elini asla bırakmadı. Ömrüne bereket! Nejat İşler'den sadece ve sadece tek bir sahnede "Ahan da Doğan geldi" duygusu aldım. Kalan sahnelerinde kadraja girmiş ve durmuş. Oysa Doğan'ı zirveye taşıyabilirdi. Zerrin Tekindor canlandırdığı anne karakterinin finalindeki çözülme sahnesinde performansını tavana çaktı. Helal olsun. Çiçek'in kasabadaki arkadaşlarını canlandıran Aslı Bekiroğlu (Ceylan) ve Merve Çağıran (Sevil)'i da çok çok beğendim. Filmde beni hikayeden dışarı iten iki performans vardı. İştar Göksever ve Özgür Emre Yıldırım. İkisi de güçlü oyuncular olmasına rağmen ne yazık ki bu hikayede canlandırdıkları karakterlere bir türlü inanmadım.

Özetle İkimizin Yerine, mutlaka izlenmesi gereken bir film.. Üzerine konuşulacak, düşünülecek, insanın içine öküz oturtan, kalbini fena halde yakan bir çatışması var. Sadece bir kutu patlamış mısıra çerez edilecek çapta basit bir "olgun adamla gençkızın aşk hikayesi" de değil neticede.. Emeği geçen herkesin gönlüne bereket..

Böyle işte..
R.
kaynak: ranini.tv