10-21-2016, 08:01 PM
Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey,
Dünyanın en güzel sesinden
En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey...
Fakat artık ümit yetmiyor bana,
Ben artık şarkı dinlemek değil,
Şarkı söylemek istiyorum.
Nâzım Hikmet Ran
Perçemlerinin alnını örterek gözlerinin ardındaki alevleri ortaya çıkardığı, kendinden emin, isyankâr bir kızdan; Çiçek İnce’den dinliyoruz bu dizeleri. Karşısında ise İstanbul’dan Çiçek’in varlık göstermeye çalıştığı küçük kasabaya yolu düşen edebiyat hocası Doğan. İşte, hikâye bu dizelerle ve nefes alsa da yaşamayan biri olduğunu daha ilk saniyede izleyiciye hissettiren Doğan’ın; ‘’Sen daha önce birini sevdin mi hiç öyle? Sarılıp uyudun mu biriyle? Bunları yaşamadan anlatmak çok zor. Çok...’’ sözleriyle başlıyor. Evet, bizi beylik dizelere, güçlü hikâyelere ve şarkılara, ölümsüz yaşanmışlıklara gebe bırakan aşk üzerine . Ailesinin çizdiği yaşam çizgisinde en az bir akrobat kadar kusursuz şekilde yürüyen Çiçek’in hayatındaki en büyük heyecan ‘’Acaba annem bir değişiklik yapıp bu sabah çemenli yumurta yerine başka bir şey yapar mı?’’ veya ‘’Bu yıl doğum günümde annem geçmişte kendisinin kullandığı hangi objeyi bana verecek?’’ sorularının cevaplarıdır. İki sağlam kız arkadaş ve mahallenin ‘’Bizim sevgimiz, onurumuzdur.’’ etiketini taşıyan, harbi delikanlı figürünü üstlenen bakkalı Kudret de cabası.
Serenay Sarıkaya, Çiçek İnce ile geçmişte canlandırdığı tüm karakterleri unutturuyor.
Annesinden incili ve çiçek motifli toka hediye aldığı 18’inci yaş günü, Nâzım Hikmet Ran’ın dizeleriyle Çiçek’in şarkı söylemeye başladığı andır işte. O an tüm bu heyecan olarak gördüğü insanlar ve olaylar yerini gerçek heyecana, aşka -Doğan'a duyduğu aşka- bırakır. Ancak Çiçek’in söylediği bu şarkı hem onu ve ailesini hem de Doğan’ı uçuruma doğru sürükler.
Bu satırları yazarken dün akşama, filmi izlediğim ana dönmek istediğim için İkimizin Yerine’nin ikinci fragmanını defalarca izledim. Sonuç mu? Daha hızlı atan bir kalp, hafif buğulu gözler ve de ‘’Acaba kusur bulmak için arkeolojik kazı mı yapsam?’’ düşüncesi. Umur Turagay’ın Türk sinemasının provokatif ve aykırı örneklerinden Karışık Pizza’sından tam 18 yıl sonra beyazperdeye döndüğü İkimizin Yerine, işte bu hislerle sizi terk ediyor.Suskunlar sayesinde son yıllarda Türk dizi piyasasının başına gelmiş en güzel, mucizevi kalem olarak gördüğüm Pınar Bulut’un yazdığı senaryoyu Turagay o kadar inceden inceye örmüş ki; her bir ilmek izleyiciyi yakalıyor. Turagay ile Bulut’un buluşması deli bir rüzgârla savrulan o meşhur kırmızı uçurtma gibi. Önce zarif şekilde kırmızı ile gökyüzü mavisinin raks etmesini izlersin; ardından karayel onu beklemediği anda sarsar ve hırpalar. En nihayetinde ise hava durulur ve uçurtma gözden kaybolarak başka insanların anılarında yer etmeye doğru yol alır.
Doldurun kadehleri, çıkarın mendilleri; 'Vazgeçtim'le geçmiş aşklara dönmeye hazır mıyız?
Tabii buradaki kırmızı uçurtma, hikâyenin Çiçek İnce’si yani ilk filmiyle arzı endam eden Serenay Sarıkaya. Filmdeki performansıyla ilgili bir bu kadar daha yazabilir, kendisi için methiyeler düzebilirim. Zira fragmanda Nejat İşler’le yakaladıkları ve ‘Büyük Patlama’ya yol açmaya müsait kimyaları ya da Zerrin Tekindor’la karşılıklı sahnelerindeki yükselişi, Kaf Dağı’nın sadece görünen kısmı kıvamında. Serenay, İkimizin Yerine’de şarkı söylemiyor; serenad yapıyor. Ve tabii bu serenada eşlik edenler sayesinde en ufak bir kakafoniye yol açmadan bunu izleyiciye sunuyor. ‘Vazgeçtim’i söylediği o an da bu metaforun gerçeğe dönüştüğü tılsımlı anlardan biriydi.
Kadrodaki her bir isme ayrı ayrı değinmezsem çok büyük haksızlık etmiş olurum. İlk filmin en büyük sürprizi Özgür Emre Yıldırım’dan başlayayım. Zorlu PSM’deki galada film sırasında tam iki kez alkışlandı Yıldırım. Mahallenin içine ufak bir doz saflığın kaçtığı harbi delikanlısı Kudret rolünde döktürüyor. Her sahnede o an salonda ‘’Özgür Emre Yıldırım’’ diye bağırasım geldi. Keza Çiçek’in en yakın arkadaşlarından birini canlandıran Merve Çağıran için de aynı durum geçerli. Başlarda Aşk Laftan Anlamaz’daki karakterine biraz selam çaksa da bambaşka hamura sahip, yepyeni bir karakter yarattı. Bu iki ismin sahnesinin daha fazla olmasını istedim. Çiçek’in diğer arkadaşına hayat veren Aslı Bekiroğlu ile de barıştığım proje herhalde budur. Zira mimik ve jestleriyle doz aşımına uğradığım Bekiroğlu, kendini büyük keyifle izlettirdi.
Şafak Binay ve Mine Güler, cast'ı bir yapboz edasıyla oluşturmuş. Her biri, birbirini tamamlıyor.
Ve Nejat İşler; ne söylenebilir ki? Nejat İşler’di en nihayetinde (Evet, yer yer klişe sevdiğim doğrudur). Hayatta netlikleri severiz ya; siyah ve beyaz nişaneleridir hani. Griye yer vermeyiz aslında gri ile sarmalandığımızı bilmemize rağmen. İşte, Nejat İşler tek bir sahnede bile o grilikten taviz vermeden, hayatın ta içinden bir yerlerden Doğan formunda buluşuyor izleyiciyle. Bu esnada Serenay Sarıkaya’yı da o kadar güzel oynatıyor ve de karşısında oynuyor ki; Umur Turagay ile Pınar Bulut’un ilmek ilmek ördüğü hikâyenin nihayete ermesi için sabırsızlanmıyor ve her anını izlemek istiyorsunuz. Gösterim öncesinde Sarıkaya’nın İşler için ‘’Bu filmde benim uğurum oldu.’’ demesi de bunu kanıtlıyor.
Son olarak Zerrin Tekindor ve İştar Gökseven. Tekindor, kronolojik sıraya göre size şu duyguları yaşatıyor; ‘’Hah! Benim annemin de böyle tavırları var’’, ‘’Nasıl bir annedir bu kadın?’’, ‘’Onu bu hayatta yalnız bırakmayın; olur mu? Bu travmayı yaşamış herkes böyle olabilir’’. Kendisini Kim Korkar Hain Kurttan?’da izlediğimde şu yorumu yapmıştım: ‘’Woody Allen’ın tüm nevrotik kadınları Zerrin Tekindor’un ruhunda ve bedeninde buluşmuş.’’ İkimizin Yerine, yeniden gösterdi; bir Zerrin Tekindor gerçeği var ki size aynı anda kahkaha attırır, kendinden nefret ettirir ve en nihayetinde empati duymanıza yol açar. Hayatın her rengini tek bir palette izleyiciye sunar ve kullanmadığı ton da bırakmaz. Serenay Sarıkaya ile karşılıklı oynadıkları özellikle bir sahne var ki bu kelimelerin her biri işte o an anlam kazanacak. İştar Gökseven’le finale yürürkenki sahneleri de bunlardan biri. Zerrin Tekindor, kahkahalar attırdıktan sonra hönkürerek ağlattı beni.
"Aşk da şu baktığımız gökyüzü gibi sonsuz olsa..."
Kış mevsiminin usulca İstanbul’a sızdığı Pazartesi akşamı Zorlu PSM’deki İkimizin Yerine’nin galasından sessizce ve sonsuz duyguyla ayrıldım. Serenay Sarıkaya’nın Nejat İşler’in kolunda ürkek ama kendinden emin, mutlu ve gururlu bir beyaz kuğu misali salona girdiği an, bu filmde ışıl ışıl parlayacağını hissetmiştim. Nejat İşler’in ise beyazperdede gözüktüğü ve salonda alkışın koptuğu o ilk anda da bu hikâyenin her bir anının, kelimesinin izleyiciyi içine alacağı belliydi. Keza Zerrin Tekindor’un arzı endam ettiği her sahne de bunu kanıtlar nitelikteydi. Casting direktörleri Şafak Binay ve Mine Güler de dâhil olmak üzere; tüm ekibin ömrüne bin bereket!
Cuma günü sinemaya gidin ve kendinizi bu serenadın tüm notalarına bırakın...
kaynak: ranini.tv
