05-10-2016, 07:36 PM
Bırak gitsin. Dönerse senindir, dönmezse zaten hiç senin olmamıştır.
Ben aslında böyle beylik aşk sözcüklerini sevmem. İçimde, Ömer’de yaşadığı sonunda meraklı gözlerce de addedilmiş bulunan gizli romantiğin yaşadığı da pek söylenemez. Ki Ömer aslında gizli romantikten öte, tam da “içi”nin ne olduğunu, en doğru yerde, zamanda, mekanda ve en doğru kişilerin huzurunda, bulunabilecek en sade ama derinlikli sözlerle ifade etmeyi tercih eden bir şövalyedir ya, neyse.
Bir de Defne vardır. O şövalyeyi gizlendiği kalesinden çıkaran peri kızı. Rüyalara girer. En doğru anda, en derinden gelen en etkileyici sesle, en basit ama tüm yanlışlar içinde en doğru sözcükleri en doğru kulaklara fısıldayıveren, “o ayın altındaki en mutlu kız”. Ama aynı zamanda; tüm güneşlerin, tüm bulutların, tüm yıldızların ve Ömer’le Defne’yi barındıran her bir gökyüzünün kanatları altında yaşayan en güçlü kız. O gökyüzüne doğru kanatlarını açan, sihirli tohumlarını yeryüzüne serpen, ve sonunda mucizenin gerçek olanını yaratan gerçek anka kuşu.
Kuş kanatlandı. Gerçek olanı. Diğerinin bu dünyadaki yeri, duvarı süsleyen bir anı. Bu cümlenin sonunda bir “artık” da yok, çünkü zaten her zaman sadece o kadardı. Anılar, geçmiş bir zamanın geçmiş bir anına aittir. Bu nedenle duvara sabitlenirler. Gerçek olanlar ve geride kalmayanlar ise yaşamaya, kök salmaya büyümeye devam ederler. Bir çiviyle ve çerçeveyle sınırlanamamaları bundandır.
Olmazsa olmayacak olan adamın evine çiçeklerini büyütmeye gelen peri kızı Defne. Bu gökyüzünün altındaki bütün çiçekler, nefes alan bütün topraklar, solup gitmeyecek bütün bahçeler senin gibi geliyor, değil mi? Öyle geliyor, çünkü senin. Gelirken, seni gizleyemeyecek olan güneş gözlüklerini takmayı reddettiğin çiftlikten, yüzünde sadece mutluluk olamayacak bir ışıkla dönüyorsun çünkü yüzündeki sadece mutluluk değil. Sevmenin gücü. Sevilmenin gücü. Güvenmenin, emin olmanın; zamandan mekandan kişilerden -ve aslına bakarsan madden var olan her şeyden- bağımsız “bir” olmanın gücü. Yüzündeki ifadeye kazanmanın, başarmanın, yenmenin; bir yarışı zaferle tamamlamanın haklı gururu demiyorum, çünkü bu kadar basit değil.
Aşkta jandarmalık olmaz demiş İso, çünkü olmaz. Aşk aşk ise korkusuzdur, cengaverdir; ve sahici ise, güven doludur. Güvenmediği, güvenemediği için bir gece bir bankın sol yanından kalkıp karanlık geceye karışan bir adamın o güvenle imtihanını nasıl izlersek; o bankın sağ yanındaki kadının her şeyin işte öyle bir güvenden ibaret olduğunu anlamasını de aynı şekilde izleriz. Güven “sadece bana güven” denilerek kazanılmaz, güvenilmenin en önemli -ve belki de en sislerin arasında gizli, en zon seçilen şartı- güvenmektir. Hayatta ne çok şey tek taraflı olabilir mesela; aşk, sevgi, öfke, nefret. Güven ise karşılıklıdır. Ya bir bütündür ya da hiç.
Defne’ye güvenmeyen Ömer yok artık; çünkü Ömer’e güvenmeyen Defne yok. Bu hikayenin tek değişeninin, deyimi yerinde ise törpüleneninin, esnetilenin Ömer olduğuna inanmak mümkün mü? Hayır. Çünkü aşk tek taraflı dönüştürmez. Gerçek aşk, “ben olmasam, o olmasa, şu olsa, bu olsa” diye geçmişi ve geleceği sorgulamayı bıraktırır. “Buyursun, BUGÜN olsun, olacağı varsa” dedirtir. Tüm o kafa karıştıran olasılıkları, kafa karıştırmayacak kadar net olan gerçeklere döndürmeyi, hem de göğsünü gere gere, buyur ettirir. Çünkü aklı başından alan, hayatta başka bir şey düşündürtmeyen gerçek aşkın “dönüştürdüğü” her insan kelebeler uçuşan içinin en derinliklerinde bilir ki; hiç bir olasılığın, derin derin nefes aldıran gerçek aşkın yanında hükmü yoktur.
Aşk için ölmeli aşk o zaman aşk...
... değil.
Aşk için güvenmeli, ve derin derin nefes almalı, aşk o zaman aşk.
Kısalı uzunlu...
● Yasemin’i affeden Ömer’in Yasemin’e söyledikleri normal şartlarda yerli dizi izleyicisi antenlerimi diken türden “foreshadowing” kokulu idi, hadi söylemeden geçmeyeyim. “Bir gün terk etmek istersen, onu üzmeden kırmadan yap, böyle (kaçarak) değil mesela.” Kimse kimseyi kısa veya uzun vadede terk etmek istemesin inşallah dinimiz amin. Terkin senin tarif ettiğin türden şövalye ruhlusu bile hoş değil çünkü Ömerciğim.
● “Ben bu böyle olsun istemiyorum” diyen Yasemin’e “bırak böyle olsun” diyen Ömer. Bırakmak iyidir. Sen de öğreniyorsun artık, değil mi? Bazı ipler bırakınca güzel. İpleri gevşetmek gibisi var mı be!?! Bir gün “evlenmemiş adam gergin olur” diyen amca beyi haklı çıkaracağın aklına gelir miydi, he İplikçi? Kıs kıs kıs.
● Defne Topal hanımlar, yani “Topal... BEN!” diyen Defne’ler, Ömer İplikçi beylerden mis gibi araba ve ev isteyecek son Defne’lerdir ama bilemiyorum. Belki vermek isteyen Ömer bey’lerden almaya da hayır demezler. Zamanında – yani Defne’nin 200bini toparlamak için Sinan’dan zam istediği zamanlarda diyeyim, siz anlayın – özetle “ben senin her ihtiyacının cevabı olmak istiyorum” diyen Ömer’e çok üzülmüştüm. Kendine açıklanmayan ve “seninle ilgili değil” denilen derdin paramparça ettiği Ömer, benim de içimi dağlamıştı. Çünkü gerçekten seviyorsanız, o sizin “içiniz”se, sırtındaki kambur sizin de kamburunuzdur. O kamburun maddi veya manevi ağırlığı önemsizdir. Sevdiğinizin sırtından kaldırmak için vermek isteyeceğiniz 1 kuruş da aynıdır, 200 bin de. Çünkü hepsi, hem o insanın üzüntüsünün yanında “bir hiç”, hem de onun yüzünü tekrar güldürebileceği için “dünyalar” kadar değerlidir. Keşke Defne’nin – düşünmeden üstlendiği ve gerçek sahibi üstünden almadığı için altında ezildiği - 200 bin borcu Ömer bilse diye düşünürüm hep.... Keşke her şeyi en başından beri ağırlığı altında ezen şeyin aslında ne kadar önemsiz olduğunu hepimiz görsek...
● Mineeeee, sahiden zayıflamışsın! Boşver Neriman’ı biz gördük ^.^
● Neredeymiş senin tatlı Defne’n? Çöplüğüne üşüşen sinekleri ilaçlama timiyle mahalli huzuru sağlamak üzere volta atmıyorsa; karşındaki odada, senin bu kez hangi bahaneyle gelip onun aklını başından alacağını merak etmekle meşguldür, nerede olacak? Bu sebeple iş verimliliği de yerlerdedir üstelik. Senin pek tavsip etmediğin durumlar bunlar tabii. Çalışan motivasyonunu yüksek tutmanın ne kadar mühim bir liderlik vasfı olduğunu bildiğini görmek güzel, İplikçi. Hem bir ayakkabının aşkı heyecanı, rüzgara kapılıp havalanmayı anlatmanın en iyi yolu olduğunu taaaa ne zamandan beri söyleyip duruyorsun. Unuttuysak bizim kabahatimiz.
● Parental Advisory: Explicit Content şapkan nerede kız Defne??? O kopya sahnesini her izlediğimde simetrisini kaybeden suratımı gizlemek için lazım oluyor da, bir atsan ya? Bunun benzeri, Ömer fermuar için yardıma geldiğinde de olmuştu. Ne kadan da “yardımsever” bir Ömer, di mi Defne? Sizin böyle yardımsever bir Ömer’le sırtınız yere gelmez, aynı yöne dimdik yürürsünüz diye düşünüyorum, değil mi Defne ;) Defne....? Defne....?!%&... dünyadan Defne’ye!?! ^^
Eserinden gurur duyan İplikçi be like. ● “Hadi biraz beni sevelim” Defne; sen neler neler diyorsun öyle? Daha doğrusu bu nasıl bir etki alanıdır ki, ayağını sokanın parmaklarını donduran buzlar şelalesi adam senin kolunda liseli oğlanlar gibi bir oraya bir buraya sürüklenmekten MUTLU oluyor? O yatağa yattığın ilk sahneyi onlarca kez izlemekten nasıl –her defasında aynı derece- devasa keyif almışsam; o sahneden yansıyan bu sahneyi de onlarca kez izlemekten aynı devasa keyfi alacağım, söz. Onlarca. İlerleyen yıllarda 100’lük kotalara geçebiliriz. (Ayrıca, dağ gibi İplikçinin bir lal dudağa olsun erişememesi de gözüme batmayacak, eh, çünkü liselilik.)
● Çiftlikte 45 kiloluk hatunu zaptedemeyip “ayol bunu neyle beslediler” diyen Nöro ve Koriş; olayların kontrolü sahiden kimdeymiş yarın akşam kil maskenizi yaparken oturun bunu bir düşünün bence. Defne’yi hala damlalıkla besliyor olabilirler, ama doğru noktalara doğru dokunuş 40 beygir gücündedir. Alın bu da size hayat dersi. Şurada da biraz tatlı tuzlu karışık kuru pasta var. Limonata da yan tarafta. Hadi afiyet olsun.
● Ömer o tok sesiyle şiir okusa da hepimiz oturup sabahlara kadar dinlesek değil mi? A-aaa.. ne kadan da “biz de öyle diyorduk” bir temenni değil mi Kiralıkçılar? Aleykümselam efenim, aleykümselam ^^
● Deniz ve Sude. Olduramadım. Tamam aşk bazen olabildiğinde apansız ve saçmadır, ama sanki bu kadar da değil? İki yanlış bir doğruyu götürmez hatta getiriri mi izleyeceğiz bilmiyorum, ama epey değişik olacağı kesin. Yine de ben şu an için, “kazananın kaderi yalnızlıktır” temalı romantik fon müzikli konuşmayı; “dağ evine ait müzikler eşliğinde Ömer’in koltuğuna oturup origami yapan Fikret olmamışlığı” ile yarıştıracağım müsaadenizle. Adaletli bir yarış olmadı farkındayım, ama ne Deniz’e ne Sude’ye ne de “Ömer’e sırrı söyleyip kazanmak istemedim” deyip, nasıl kirli bir şekilde kazanmak istediğini fark dahi etmeyen Fikret’e karşı adaletli olmam gerekiyor bence.
● Yazlıkta, otelde, ve kim bilir daha kaç yerde karşımıza çıkacak o kırmızı elmalar çürümeden bi pay yapsaydın da ağzımız tatlansaydı değil mi Ömer? Pay çok güzel olmuş, eline sağlık. Sahi içinde ne var? Ben sanki bir parça “başka bir şey” tattım gibi. Galiba bir tutam da “aklımı başımdan alan”otu var. Birazcık da “hayatta başka bir şey düşündürmeyen” şekerinden serpmişsin üstüne. Bana öyle geldi ki bu pay Fiko’ya da derin derin nefes aldırdı. Hatta onunkisini kesmiş de olabilir. İÇİ yandı İÇİ. Soğuk çay getirin buzlu kahve getirin bişey getirin. Mineeee... iced-rezene!
● “Her aşk güzeldir ama bizimkisi....” ile başlayan sözün devamını da göremedik Fikret ama hayal gücümüz senin Ömer ile ilgili beslediğin umutlardan daha güçlü olduğu için devamını bize bırakıp gittin zaar. Doğru düşünmüşsün. Seni hatırladıkça “ne kadan da devamı olmayan cümlelerin kadını” deyip... güleceğim demiyorum, çünkü yüzümü ekşiteceğim daha kuvvetle muhtemel. Maksat senin şerefine, bu hikayedeki vaktinin yarısında yüzüne yapışık gezen ifadeye yansıma olsun. Güle güle sana Gallo Fikret.
● Bütün bendi ile ısrar etmesine rağmen umduğunu bulamayanlardan Sinangiller, can kardeşi Ömergillere manevi destek olsun diye kapılarda kalmalara doyamamaktadır zaar. Halbuki bilmezler ki Ömergiller – şayet o yatak “çift kişilik”se, çifti yanında olsa maazallah sığamayacakmış gibi büyük büyük durduğu–yataklarında, Defne’lerinden iki tatlı mesaj aldı mı uykuya dalacak kadar gerginliklerini aldırmış durumdadırlar. Neredeyse evlenecekmiş gibi.
● Veya, dalmış mıdır acaba sahiden? Efsane odur ki, gelişmiş Ömer İplikçi’lerin hafızaları öyle iyidir, öyle iyidir ki gördükleri rüyaları unutmazlar. Hatta gönül gözleri öyle açıktır ki, zifiri karanlıkta da görürler. Öyle bilgisiz, meraksız, hatta bazen duyarsız ve umarsız olmakla suçlanmak pahasına “kayıtsız”; neye bakıp neyi görmediklerini, neyi duyup neyi işitmediklerini belli etmeyecek kadar “renksiz”dirler. Adeta sağır bir zangoç kadar kedersiz.... Allah allah. Güzel roman gibi duruyor sahiden.
Bu ayın altındaki en mutlu kızlar ve erkekler olacağımız, mutlu mutlu günler... ^.^
ranini.tv
